Στα 25 του, ο Otis Johnson καταδικάστηκε σε φυλάκιση, για την απόπειρα δολοφονίας αστυνομικού. Το περασμένο καλοκαίρι αφέθηκε ελεύθερος, σε ηλικία 69 ετών. Το Al Jazeera English ετοίμασε ένα ρεπορτάζ σχετικά με τη ζωή του σήμερα στη Νέα Υόρκη και με την προσαρμογή του σε πολλά πράγματα που για τον κάθε σύγχρονο Αμερικανό είναι δεδομένα, όπως οι άπειρες επιλογές φαγητού, η τεχνολογία και οι υψηλές τιμές.
Ο 69χρονος είχε φυλακιστεί τη δεκαετία του '70 για ένα έγκλημα που ομολόγησε, σύμφωνα με την Daily Mail, ενώ έχασε την επαφή με την οικογένειά του από το 1998.
Όπως ήταν επόμενο, μετά από 44 χρόνια εγκλεισμού, ο κόσμος έξω θα είχε αλλάξει. Κοιτάζοντας το παρελθόν, έχει κρατήσει όμορφες αναμνήσεις από τους αγαπημένους του, ενώ όπως αποκαλύπτει, η οικογένειά του του λείπει πολύ.
Όταν βγήκε από τη φυλακή ήταν μόνος, όμως στη συνέχεια ανακάλυψε τη Fortune Society, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση από το Χάρλεμ, που προσφέρει στέγη και άλλες υπηρεσίες σε αποφυλακισθέντες.
Εκεί περνά τα βράδια του, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας πηγαίνει στην εκκλησία, κάνει διαλογισμό και τάι τσι. Σύμφωνα με όσα εξομολογήθηκε, η φυλακή τον άλλαξε πολύ και η επανένταξή του ήταν κάπως δύσκολη στην αρχή, μιας και πολλά από όσα γνώριζε για τον κόσμο είχαν αλλάξει. Όταν χρησιμοποίησε το μετρό για πρώτη φορά μετά τη φυλακή, θέλοντας να πάει στην Times Square, έπαθε πολιτισμικό σοκ.
Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ένα δημόσιο τηλέφωνο και ένιωσε έκπληκτος όταν το κόστος του από τα 25 σεντς είχε ανέβει στο 1 δολάριο. Παρατήρησε πως πολλοί άνθρωποι έμοιαζαν να μιλούν μόνοι τους, ενώ λίγο αργότερα πρόσεξε κάτι συσκευές στα αυτιά τους. Αρχικά σκέφτηκε πως ήταν όλοι πράκτορες της CIA.
Επίσης, μεγάλη εντύπωση του έκανε το πόσο βυθισμένοι ήταν οι άνθρωποι στην τεχνολογία, που δεν έδιναν σημασία σε τίποτα γύρω τους. Αυτό είναι κάτι που ακόμα προσπαθεί να καταλάβει, όπως λέει.
Εκείνα όμως που γέμισαν με πολλές απορίες των Otis ήταν μικρές καθημερινές συνήθειες, όπως η πληθώρα φαγητού, με τα διάφορα είδη που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει. Παρά το γεγονός πως έχασε πολλά χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή, δεν κρατά καμιά πικρία και πλέον απολαμβάνει την ελευθερία του με όποιον τρόπο μπορεί.
Το να είναι κομμάτι της κοινωνίας είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, όπως είπε, και μάλιστα, έχει βάλει στόχο να ανοίξει έναν ξενώνα για γυναίκες, αν και ακόμα δεν έχει τα χρήματα. Όπως υποστηρίζει, πρέπει οι άνθρωποι να αφήνουν ό,τι τους βαραίνει πίσω τους, μιας και ο θυμός το μόνο που κάνει είναι να μπλοκάρει την εξέλιξή τους. Ο ίδιος αποφάσισε να ασχοληθεί με το μέλλον του και όχι με το παρελθόν. Προσπαθεί να μην κοιτά πίσω, και έτσι επιβιώνει.
